IL MIO GIRO DI LOMBARDIA: IN DER SCHWEIZ part 3

etappe 6 Mulhouse- Kaiseraugst 55 km etappe 7 Kaiseraugst- Horw 130 km etappe 8 Horw-Faido 150 km etappe 9 Faido-Lugano 115 km

Arme maar gelukzalige Giovanni te Mendrisio met bescherming op het hoofd en in de wolken wat elke coureur betaamt in de bergen. Hier vanuit Lugano waar onze Museeuw in '96 zijn beste stel benen uit de kast haalde, en Merckx hem dit reeds voor deed 1971, zo ze zijn al wat Belgen in regenboogtruien gewend hier. Ik doe dit in gedachten nog eens over, in een vuil shirt dat stof en zweet ving van de Vlaanders tot hier. Maar niet getreurd. Zonovergoten. Palmbomen en IJscrèmes. Een Italiaanse stad aan het Zwitserse meer. Mijn paar benen beginnen ook langzaam opgewarmd te raken met Lombardije in zicht. Ook al is den arrivee van de Ronde van Lombardije bijlange nog niet in zicht er zijn nog zekerheden in het leven, van Merendree of Hansbeke, ik wil er van af zijn, tot Piotta een onooglijk klein dorpje in Ticino is het 1000 kilometer. En ik begin er stilaan zin in te krijgen, want men had me vertelt, ten zuiden van de Alpen, zomert het nog! En ik heb van die eerste ijscreme met nootjes en madarijn gulzig geproefd! Zo ben ik gisteren over de Gothard pass het Italiaanse deel van Zwitserland, Ticino, binnengedoken. Het was aanvankelijk nog vrij ijzig den afzink die vanaf 2106 meter begon. De winterkoersklak van Colnago met een schoon Belgisch biezeke, gekregen van onze Merendreese wielertrots, Filip Van Vooren, kon ik goed verdragen. Regen en zon hadden zich tot hier op mijn Zwitsers pad afgewisseld, het pad nummer 3. Dat je via goed bewegwijzerde paden en wegen zo naar je bestemming loodst. Soms vond ik het wel nogal lullig ganzebordspelachtig, dat ik er af en toe ook voor koos om gewoon de weg te volgen. Dit bracht mij wel meer tussen het verkeer maar zo ook meer door de dorpjes, wat ik toch enigzins attractiever vind, dan tien keer links en evenveel keer rechts over brugjes en in viaductjes in de vallei vol van autostrade, autoweg spoorweg en het uiteindelijke fietspad te laveren. Maar ik werd hier aardig saai verwend en reed bijna blindelings naar het zuiden. De goede orde in het Zwitserse land, dat met de paplepel word meegegeven doet mij vermoeden dat het met de andere fietsroutes ook wel zo gesteld is. Zo zijn er in het Alpenland een stuk of tien van die langeafstandsroutes. ik heb de Noord-Zuid route gevolgd die mij via Basel, de stad aan de Rijn vlakbij Duitsland, langs de wondermooie torens van Luzern door hoge bergen geflankeerd, en verder via de Gotthard pas van 2106 meter tot het zuiden van het land bracht. Dit deel dat Ticino heet en zich zo diep in het Italiaanse schiereiland drukt, doet ons zo bijna vergeten dat we nog in Zwitserland zijn. Het gaat er hier zuidelijker en expressiever aan toe dan in het Noorden van het land. De horden fietsers in alle vormen en kleuren die ik voorheen in Basel en Luzern had gespot, en waarvan ik er dacht hier in Lugano ook te passeren, kwam bedrogen uit. De steile straten van de stad bij het meer, zijn enkel voor de echte liefhebbers van de fiets besteed, of beter de Italiaanse joie de vivre van de scooter tiert hier al weliger dan in de rest van het land. Morgen beginnen we er echt aan, het eerste deel van de Ronde van Lombardije via Como richting Milaan, de startplaats bij het dom, om vandaaruit de eerste echte prospectie van het parcours te ondernemen.

GROEN_Basel Zwitserland Groene auto's bestaan niet, ook niet in Zwitserland.

MATIN_Kaiseraugst Zwitserland Na het opdoeken van de limes, de grens van het grote Romeinse rijk in de derde eeuw n.C. werd de nieuwe Noordelijke grens bij de Rijn gelegd en bouwde men dit grote fort nabij Basel.