deel 3: De aankomst van de Lombarden in Italia

Zwitsers verkiezingsbord in de drie landstalen te verkrijgen, not me!

LOMBARDEN Ook al is de Ronde van Lombardije een ééndagsklassieker de volksverhuizing van de Lombarden vond in etappes plaats. Vanaf 200 verplaatsten de Lombarden zich langzaam van de benedenloop van de Elbe, stroomopwaarts naar wat nu de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt is. Omstreeks 350 hadden de laatste Longobarden het gebied aan de benedenloop van de Elbe verlaten. Via het huidige Oostenrijk en Hongarije verplaatsten zij zich meer naar het Zuiden. Vermoedelijk hadden verschillende Germaanse stammen zich tijdens de migratieperiode bij de Lombarden aangesloten, vreedzaam dan wel gedwongen. Tijdens de migratieperiode van de Lombarden was hun stamstructuur geleidelijk aan veranderd, en hadden van dan af èèn koning als leider. Door mee te strijden aan de zijde van de Romeinen kregen zij de Romeinse provincie Pannonie in hun bezit. Invallen van de Avaren in Pannonie, wat nu het huidige Westen van de Balkan is, werden niet door de Romeinen verdedigd omdat zij er heen belangen bij hadden. Onder deze druk van de Avaren verlieten in 568 de Lombarden de Balkan, trokken de Alpen over en vielen Italië binnen. Hoewel ze er niet in slaagden om de ommuurde steden in te nemen, veroverden ze een groot deel van Noord- en Midden-Italië. De stad Pavia in de Po-vlakte werd de hoofdstad van het koninkrijk. Dit betekende het einde van de politieke eenheid van Italia dat tot dan toe voor eeuwen een heel groot deel van de oude wereld had overheerst, en nu ook op het grondgebied van het huidige Italia, werd teruggedrongen. De macht van de Oost-Romeinse keizer werd daardoor ingeperkt tot het gebied rond Ravenna en enkele kuststeden in Zuid-Italië. Het verval van Italia en het Romeinse rijk is door de inval van de Lombarden in een stroomversnelling gekomen. De Lombarden werden naderhand geleidelijk opgenomen in de omringende Italo-Romeinse bevolking van Noord- en Midden-Italië. Lombardije bleef wel het gebied dat zich met de Renaissance, en de latere industrialisatie, het meest distantieerde van de rest van het land en zich tot Europa en de wereld richtte met een open geest op de toekomst. Wat de Romeinen hen eeuwen hadden voor gedaan en zij uiteindelijk een einde aan hadden gemaakt, werd verder gezet. Bij de Romeinen had je het met de bloei van het rijk de opkomst van vermaak voor het volk en dit toen in de vorm van het paardewedrennen. Met de opkomst van de industrialisatie onstonden aan het eind van de 19de eeuw in verscheidene verstedelijkte gebieden een soortgelijke opkomst van volksvermaak en dit in de vorm van wielerbanen en wielerwedstrijden op de weg. Luik, Roubaix en Milaan zorgen voor meer dan 100 jaar een heroische strijd van mannen op fietsen, als symbool voor die vooruitgang.